Kızım geldi, her şeyi aynı sadelikle yaşamaya devam ediyoruz, pek yazasım yok bu aralar, bu aralar pek bir şey yapasım da yok, hamilelikten olsa gerek, bir bir her şeyi tekrar hatırlayıp ağlamakla meşgulüm bu aralar... doğrularımı, yanlışlarımı koyup önüme emin olamadığım keşkelerim için gözyaşı döküyorum...bazen yağmurun odasında yaptığı bir resme bakarak, bazen aynada kendime bakarken, bazen bir şarkı dinlerken...

Kendimi yalnız hissediyorum, çok yalnız hemde...sanki bir başına kalmışım gibi şu hayatta...