Hayatımız endişelerimizle sürüp gidiyor, hep bir yerlere yetişme çabası bir şeyleri yapma çabası aslında hayatın özü de bu işte bir şeyler yapıyor olmak belki zorunda kalmak...Bu aralar sıkılıyorum, üzülüyorum nedeni ise belki de çok yalnız kalmak, kendimi yalnız bırakmak...severim yalnızlığı da sadece yavaşça gelsin arkamdan isterim...yağmuru öpüyorum öpmeye doyamıyorum, korkuyorum onu bir daha öpememekten:( böyle bir şey mi annelik? bir ben değilim değil mi böyle olan? vardır benim gibi annelerde değil mi?...o kadar ihtiyacım var ki bu sorulara evet diyen birilerine:(

Sen öylemisin mesela? sende korkarmısın bir gün her şeyin değişeceğinden?bir gün birilerinin çıkıp gideceğinden benim gibi çok korkarmısın?

Sevmiyorum bu halimi....böyle kalmak istemiyorum...

Kek mi yapsam acaba.....

Dün okulda öğretmeninle konuştum.. konuşmaya başlarken ve bu sene seni okula gönderirken daha mutsuz olduğunu söylerken gözlerim doldu neredeyse akacaktı göz yaşlarım ama ben bir anneyim dedim o an kendime ve geçicek bunlarda dedim..belki eski arkadaşların yok diye mutsuzsun belki de öğlenleri uyuyamıyorsun diye...bilmiyorum..çözmeye çalışıyorum seni ama zor bir şeymiş bu:( bak sana aşık olan iki arkadaşın daha varmış...ama senin pekte umurunda değilmiş...aklın aşkın ne olduğunu bilmeden takılıp gittiğin arkadaşında mı kaldı...çocukluk işte, unutup gidersin bir gün küçük kuzum:)hem de senin ki çocukluktan çok daha bebeklik bence...sonra kapı arasından seni izledim arkadaşlarınla nasıl oynadığını gördüm..mutluydun, gülüyordun ama sanki ben o an seni orda bırakıp gidiyormuşum gibi her sabah kendimi kötü hissettim yine:( ne delilik ne delilik bu annelik.....benimkisi zırdelilik olsa gerek....

Seni çok seviyorum ...