Şimdi sabah sabah nereden aklıma geldi işte bu resimden aklıma geldi...Burası yani o görünen bina, Ankara Ulus Meydanında ki Sümerbank binası, küçüklüğümde o kadar çok giderdim ki Ulusa, Sümerbank'a ..Teyzem götürürdü çünkü teyzemin eşi orada çalışırdı, Sümerbankta müdürdü, teyzemle hep onun yanında giderdik, odası vardı...Ben oraya gitmeyi değilde ne zaman sümerbanka gitsek çıkışında gençlik parkına gideceğimizi bildiğim için çok sevinirdim...Sonra bir de böyle varilciye giderdik, çok hatırlamasam da sanırım bülent eniştemin orada da yan işimi vardı neydi, böyle mavi mavi varillerin arasında dolanırdım, sonra ne zaman da oraya gitsem ayran içerdik...

Hiç unutmam yeni yeni balinler önlükleri çıkmıştı böyle etekleri volanlı , yusyuvarlak benim o zamanki tabirimle, yine bebe yakaları vardı, o kadar istemiştim ki, teyzemle anneannem bana o önlüklerden alıp getirmişlerdi...o da sümerbanktandı...

Ankara anılarım sadece sümerbankla sınırlı değil tabi, çocukluğumda çok fazla orada zaman geçirmiş biri olarak belki de ondandır Ankara'ya düşkünlüğüm, Her gidişimde sanki farklı ülkelere seyahat etmişim gibi gelir...

En son Ankara'ya gidişimde teyzem bizi kaleye götürdü, o kadar güzeldi ki büyülendim, İstanbul'da her şeyin alası olmasına rağmen, işte istanbul'da ankara'da olupta olmayan bir şey var benim için...

Belkide sadece çocukluk işte...

Herkesin çocukluğu pek bir kıymetlidir ya, hep özlenen tarafıdır ya insanların...Belki de o zaman her şey çok güzel gözüküyordu gözümüze çok şey düşünmediğimiz için...düşünemediğimiz için...

Keşke çocuklarımız da hiç büyümese hep aynı kalsalar, çocuk kalsalar, bizden gitmeseler...İnsan her anını yaşamak istiyor tabi çocuklarınında ama hayatın getirdiklerine bakınca da çocuk kalıp sadece oyun yaşasalar daha iyi diyorum...