Geçen akşam ben böyle bilgisayar başında otururken yağmurda içerde babasıyla oturuyordu , bu resmi yapmış...ben yağmur ve babası, hepimiz gülüyoruz, yukarıda ki (+) işaretleri kuşlar, bir de kalp var, çiçek var...çok duygulandım da yanıbaşıma yapıştırdım resmi..

Bir çocuk ne ister ki annesi ve babası yanında olmasından başka, mutluluk ve gülümsemekten başka ne düşünebilir ki bu yaşında....

Bunun için değilmidir bir çocuğun olduğunda kendinden fedakarlık edememen, sana açılan çoğu kapıdan içeri girip girmemekte tereddüt edişin...

Bazen bizi üzen şeyler aslında bizim doğrularımız oluyor aslında, keşke bu doğrularımızda hepimiz için aynı olsa, ama bu hayatta herkesin kendine göre haklı nedenleri, kendine göre doğruları var işte bu yüzden uzlaşamıyoruz, işte bu yüzden sürekli sıçrıyoruz birbirimize...

Kimse hatasız değildir bu hayatta her ne kadar kendini haklı da görüyor olsa bir insan aslında içerisinde bilmediği şeyler vardır...Belki kendimizi haklı görürken karşımızdakinin yarasını göremiyoruz...

Hani derler ya şer sandığın şey aslında hayır olabileceği gibi , hayır gördüğün bir şey ise şer olabilir...işte bunun gibi...

Zamanla kırgınlıklarım büyüyor, bazen sen görüyorsun her şeyi de O görmüyor oluyor, ve zamanla ölçüyorsun hayatta yaşadıklarını..

Ama artık savaşmıyorum tüm bunlar için, geçti gitti her şey...sadece unutmadım hiç bir şeyi, bunu bilmek istedim kendimde ve biliyorum artık her şeyi...

Hiç bir zaman bende hatasız olmadım, çok büyük hatalar yaptım ve bu hataların en büyüğünü kendime yaptım zamanında, ama yaşadıklarımdan pişman olmadım utanmadım, utanmıyorum...her şeyin bir sebebi vardı, sadece anlaşılmaktan uzak kaldım kendi sessizliğimde boğuldum...

Beni korkularımla bırakan insanlarla yüzleşemedim, kaybetmekten korktuğum için...sırf bu yüzden yeniden kaybettim belki ama biliyordum ki sessizliğim yerine sesim olsaydı da yine kaybeden olacaktım...

İşte sorun bu...

İşte bu noktada kaçtım ben...