Çok üzüldüm yani arada bir aklıma geldikçe çok üzülüyorum nefsime hakim olamayıp uykum ağır bastığı için ve yağmura ufladığım için çok üzülüyorum ve bazen böyle olduğum için çok kızıyorum kendime...biliyorum, kendi kendime düşünüyorum olur böyle şeyler sen de insansın diyorum ama yok yine de üzülüyorum çünkü pazar günü sabah ben uyurken yağmurum arada bir yaptığı gibi bize kahvaltı hazırlamış, kahvaltısı da tabak, çatal çıkarmış , dolaptan kahvaltılıkları çıkarmış, hepimizin tabağına kaşıkla nutella doldurmuş, ama doldururken yanlışlıkla sandalyeye nutella akıtmış, geldi kulağıma söyledi "anne nutella döktüm sandalyeye" diye, bende birden heyheylendim, döktüğüne değil sabah sabah aç karnına nutella yediği için:( işte bunun için üfledim "neden yiyorsun sabah sabah" dedim de "yemiyorum anne kahvaltı hazırlıyordum" dedi, işte ben bu sözü her içimden geçirdiğimde ağlıyorum:( içim parçalanıyor:( çok üzülüyorum:( sonrasında yağmura gülümsesem de teşekkür de etsem canım yanıyor benim:(

Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum kendimi iyi etmek için, yağmur unuttu mu acaba diye soruyorum kendime, ya da için için ben ona uflarken yüreğine dokundu mu diyorum, aklında kaldı mı bir şey diyorum?

Yok ya! Annelik kendinden geçiş işte , kendiydenken deli olmak belki de!

Bende mi var fazlalık bilmiyorum ama ne kadar fazlaysam bir o kadar da eksilebiliyorum işte sadece bir dakikada:(