Dün 34 yaşıma girdim, yanımda olan ve olamayan bütün sevdiklerimle beraber...

Bugün aylinle eminönüne gittik, biraz korkarak gitsem de aylinim beni hiç üzmedi, gitme nedenimiz yağmurun yaklaşan doğumgünü için süpriz pasta yapma fikrimi gerçeğe dönüştürebilmek içindi...ama aklım yağmurda kaldı hep...onu düşündüm çok, hayatının nasıl da değiştiğini, belki de benim abartı diye, onun gelişiminin parçası diye baktığım tüm davranışlarının belki de benden ilgi bulmak için olduğunu düşündüm...çok üzülüyorum böyle üzülürken hep ağlıyorum..
Bu sabah çok zor uyandı, akşam geç yatmıştı çünkü, sürünerek yataktan kalkarken aldım kucağıma banyoya götürdüm, yüzünü yıkadım, ne zamandır Ankara'ya gitmek istiyordu, bana da bunu söyledi tekrar ama O anneannesiyle gitmek istiyormuş, sonra benim üzüldüğümü farkedince "sen de gelebilirsin istersen anne" dedi...ona belli etmedim ama çok üzüldüm, bilmiyorum kendimi suçlamak istemiyorum ama belki de "Ankara" dediği yerde daha çok ilgi bulduğundan, belki geçmişte ki günlerinden, belki canikosuyla yaşadıklarından ya da bilmiyorum işte...

Özürdilerim bitanem, Aylin doğduktan sonra sana yeteri kadar vakit ayıramadığım için özürdilerim, sana artık her gece aralıksız kitap okuyamadığım için özürdilerim, seninle eve gelip kurabiye yapamadığım için özürdilerim, seninle sinemalara gidip elimize patlamış mısır alıp yiyemediğimiz için özürdilerim, seninle evde oyun oynayamadığımız için özürdilerim, içinde yaşadığın bütün kırıklıklar, eksiklikler, üzüntüler için çok ama çok özürdilerim...
Ben seni çok seviyorum:(