Yeni bir yıl daha yaklaşıyor...yeni yılı kutlama sebebim ise sadece ve sadece yeni bir yıla başlamak! hani karalama defterin vardır da temize çekersin ya  ve temize çektiğin sayfayı bir daha kirletmeyeceğine söz verirsin ya işte böyle bir başlangıç benim için...gerçi her sene sonunda, yeni bir yıl için verdiğim sözleri tutamadıysam da o yılın bana mutluluk getireceğine inanırım hep...

Sonra severim o yeni yılın ışıltısını, ailecek ne yapsak sorularımızın cevabını bulmayı, kimileri yanlış yorumlasa da severim bir yılbaşı ağacını süslemeyi, sevdiklerime kurabiyeler yapıp asmayı o çam ağacı dallarına...

İşte yine bir senenin sonunda daha ben bu heyecanlarla doluyum, geçen yıl karnım burnumda aylini beklerken bu yıl aylinde bizimleyken ilk yeni yılımızı kutlayacağız...klasik haline getirmeyi amaçladığım kurabiye evimizi bu sene de, bu hafta yapacağım inşallah, geçen yılkinden daha küçük yapacağım bunu ama...yağmur istiyor ki yaptığımız o evi yesin..bu sene ki uygulamamız böyle olacak, hazırlanıp fotoğrafları çekildikten sonra, aylar sonra tozlarından ve erimişliğinden bozulup "vah vah yazık oldu" diye atmak yerine ucundan ucundan yiyeceğiz bu evi:) masallardaki hikayeyi neden canlandırmayalım ki ? hem hangimiz imrenmedik ki çocukken o hansel ve gretelin yediği şeker eve:)

Yukarıda ki kartpostalı görünce benim çocukluğum geldi aklıma ama...senenin son haftalarında kurulurdu böyle kartpostalcılar taksim meydanına, hava buz, etrafta kestaneciler...ışıl ışıl seyreder, paramın yettiğince alırdım bu kartlardan, böyle pullu olanları vardı onlar daha pahalıydı, alabiliyorsam onlardan alırdım, gönderirdim anneanneme, teyzeme...şimdi böyle bakınca o zaman ne hissediyorsam şimdi de onu hissediyorum...ışıl ışıl bir ev... o kadar uzak ki kendimi resmin içine dahil edemiyorum..garip bir his işte...

Çocukluğunda yaşayamadığın şeyleri büyüyünce daha inatla yaşamayı istiyorsun ya işte bazen her şeyi yaşamamak lazım...