Hey gidi günler hey....Ortaokula giderdim sene kaç desem 88 - 90 arası...okulla ev arası bayağı mesafe vardı, yürür giderdim kimbilir neler düşünürdüm kafamda o upuzun yol boyunca ama şunu çok iyi hatırlıyorum ki elime geçen parayla yemez içmez mutlaka yukarıda ki jetonlardan alırdım....o zamanlar evimizde telefon yoktu da anneannemde vardı... koşa koşa okula giderken veya dönerken anneannemi arardım, sesini duymak için şefkatini hissetmek için...onca zahmete kuyruk bekler, onca parama jeton alırdım da bazen yutardı telefonda çok üzülürdüm bir de küçük jetonla arayamazdım hemen biterdi onu çok iyi hatırlıyorum...
nice sonra evimize telefon bağlandı da havalara uçtum artık istediğim zaman arayacağım diye lakin dediler ki öyle her zaman aranmaz çok para yazar, işte o zaman çok büyük hayal kırıklığı yaşamıştım...
İşte hey gidi günler...şimdi elimizde cep telefonları, ev telefonlarının yüzüne bile bakmıyor hatta iptal ettirmeye çalışıyoruz...korkarım yakında konuşmaya bile gerek kalmadan sadece yazıyor olacağız...tabi ben yakın gelecekten bahsediyorum, bunun birde bizim göremeyeceğimiz geleceği var ki benim aklım oralara henüz gitmiyor bile..
Bu konu nereden açıldı dersek kaç günlerdir yağmur kızım okulda ki ankesörlü telefondan beni aramak için telefon kartı isteyip duruyordu, dün biriktirdiği harçlıklarla kendine 4 tl lik telefon kartı aldı, bu sabah yanına telefon defterini de aldı ama o sabah bu akşamüzeri oldu benim kızım beni arayamadı, arayamadı diyorum çünkü ya boyu yetişmedi yavrumun ya da başka bir şey oldu da yapamadı...
Minik kuzum benim
o küçücük parmaklarınla tuşlara basarken yanlış mı bastın acaba? ya da sen hangi numarayı çevireceğine bakarken defterinde süresi mi doldu tuşlamanın?
sen benim canımsın, canımın içisin keşke mümkün olsa da seni içime içime sokuştursam
Hem biliyor musun ben hala senin ayaklarını öpüyorum uyurken, evet koocaaamannn oldun ayakların bacaklarından büyük ama benim için yüreğimde sen her zaman küçücüksün hiç büyümeyeceksin.....
oyyyy.. önce sana sonra canikoma içim cızzzzzzzzzz etti. yavrum benim. sen nasıl bi çocuksan şimdide kızın öyle işte. hassas kırılgan zarif. boşuna ben sana hüzün gözlüm demiyorum. ah yüreğim aaahhh..yazdıklarını okuyunca gözlerim doldu. bende bir yılsonunda iş çıkışı sokaklarda elimde jeton ablamı arayabilmek için gördüğüm tüm kulübelere girmiştim.o akşam yılbaşı olacaktı, mutlaka konuşmam gerekiyordu yeni yıl kutlaması yapmak için. evde telefon yokmuydu kesikmiydi bilmiyorum. saatlerce uğraştım, ya kulübeler çok kalabalıktı, yada aradığımda ulaşamadım bilmiyorum. ama konuşamadığım kesin. eve gidene kadar minibüste ağladığımı hatırlıyorum. çok üzülmüştüm. hey gidi günler. dediğin gibi şimdi üçer beşer akıllı telefonlar.
YanıtlaSilcanikomu özledim seni özledim aylintoşu özledim. ablamı özledim......kısacası yine bana hasret bastı.
ne zormuş aslında hayat değil mi o zamanlar, şimdi her dakikamızı biliyoruz neredeyse telefon sayesinde...her ne kadar bizim seninle akıllı telefonumuz olmasa da:)
SilSiz ne güzel bahar buluşması yapacaksınız mayısta, keşke ben de gelebilseydim ama çocuklarla rezil ederiz tatilinizi biz:)iyisimi keyfinize bakın rahat rahat:)
evet yaa.. biz pek fukara kaldık bu konuda. napsakki?
YanıtlaSilinşallah baban iyi olurda, annende 4 gün tatil yapabilir. en çok onun ihtiyacı var bu kaçamağa. canım benim çok zor günler geçiriyo. gerçi ne zaman kolay günü olduki garibimin.
yok ya vallahi anacağazım çok çilekeş canım benim,ne işi bitiyor ne derdi:(
Silbende en çok annem için istiyorum gezsin,dolaşsın, gönlünce olsun her şey...inşallah...