Geçen pazar sabahı yağmur uyanıp geldi yanımıza yattı...uykulu uykulu onunla konuşurken dedi ki; "anne sizin odanıza hep güneş geliyor sabahları, bende uyanınca güneşi görmek istiyorum" dedi...çok üzüldüm günlerdir içimi kemiriyor ..çok haklı...ne yapıp edip odasını değiştirmem gerekiyor, küçük müçük alıcam ön taraftaki odaya yağmuru ...büyüyünce hep hatırlayacak yoksa ..karanlık günlere uyanacak dışarıda güneş olsa da...taşınacağım bir gün bu evden yüksek katlara, her odası ışık alan odaları olan bir eve...yavrumda rahat edecek, ama idare etmeliyiz bir süre daha miniğim, ama bu sürede seni bu küçük odaya alacağım, bu sene artık daha büyük okullara gideceksin inşallah, sana bir de çalışma masası alacağım tam pencerenin yanına koyacağım masanı da, güneşli günlerde yap derslerini diye...
Yoktu benim çocukluğumda ayrı odalarımız....çok zengin olmalıymışız 4 çocuğun dördüne de ayrı oda yapabilmesi için ailemizin...sadece abimin odası ayrıydı, vardı bir masamız uzun ahşap, oturur çalışırdık öyle işte, gardırobumuzda yoktu.. yatakların altında naylon sepetlerimiz vardı kıyafetlerimiz orada dururdu, zaten öyle her yeni güne ayrı kıyafet giyecek kadar kıyafetimizde yoktu, banyodan banyoya giyerdik işte temiz şeyler...gezmelik kıyafetlerimiz de forma gibi annemin gardırobunda dururdu zaten.....yoklukta kötü şey aslında ama bir yandan da insanı besleyen bir duygu ...böyle hatırda kalıyor işte bazı zamanlar sonra için için ağlamak geliyor içimden ...
çok duygulandım yine, zırıl zırıl ağlamak geliyor içimden. içim kafam bomboş sadece ve sadece senin çocukluk resmin var gözbebeklerimde.
YanıtlaSilruhumda derin isyanlar.. ama ne fayda.
Ben daha senin yorumunu okurken ağlamaya başladım daha neye ağlamak geliyordu içinden bilmeden...
YanıtlaSil