Bazen tanıdık sandığımız insanlar ne kadar da yabancı görünür gözümüze, bazen biz ne kadar mutlu olsak da, evet mutluluğumuzu yaşarken hep bir yanımız eksik kalıyor , bizim sırtımıza binmiş bir yük gibi taşıyoruz onu da beraberimizde...Herkesin mutlu olduğu, iyi olduğu bir dünya yok işte...Her hayat bir masal...bizler yaşadığımız tüm masallarımızın iyi kalpli kahramanlarıyız ama biliyor musun?

Buna inanmalıyız...

Dün akşamüstü canım sıkıldı biraz, ne kadar çok baş etmemiz gereken şey var diye düşündüm, ama bunun yanında da sevdiklerimize koşup sarılacak güçte olmanın mutluluğunu da yaşadım, bu her şeye bedeldi...

Yağmurcuğum bıcır bıcır çıktı okuldan yine, o kadar çok şey anlattı ki bana, sonra da kucağımda uyuyakaldı...Bize yeni yıl kartları hazırlamış, ne güzel bir şey çocuğun tarafından düşünülmek, mutlulukların en büyüğüymüş aslında çocuğunla yaşamak her şeyi...

Hadi fotoğraf bakalım biraz...

Haftasonu İstinye Parktaydık...Baba kızı yalnız bırakmamak lazım, ben mağazada minik kuşa şapka bakarken, bir çıktım mağazadan yağmur yok, babası meydanda tur atmaya yollamış, koşup gelecekmiş:) geldi nihayetinde de ama ne gerek var böyle heyecanlara...:)

Uyuyakalanlar....

Pembe geceliğe pembe taç yaptım, hiç de takamam ya böyle şeyleri yaptım bakalım...

Oyuncak hikayesinden buzz bu, yeni yıl kartımız aynısından bana da yapmış kızım...Böyle sayfayı çevirince dayısına yazdırdığı yeni yıl dileği çıkıyor:)

Bu da Oyuncak hikayesinde ki vudi....:)