Biraz da...

 

İşte bu da bu sabah ben:) ben saçlarıma söylenirken kuaför beni kırptı diye, kızım beni resimledi böyle:) evet pek söylenir halim yok ama napim yağmur poz ver diyince işler değişir:)

Biz bugün çatalcaya gidiyoruz, aybars zonguldağa gidiyor bugün kolej balosuna, bizi, de götürmek istedi ama biz istemedik, hem iki günlüğüne istemedim, hem de aylin bizi korkuttu şimdilik:)napar yollarda bilmiyorum malum bir de orada yabancı ortam şimdiye kadar göremediği insanlar, stresi bana kalır dedim neme lazım pelin otur oturduğun yerde:) o yüzden mutlu olduğu yere gidiyoruz aylininn, yağmura da sebze bahçesi yapacağız orada:) umarım güzel geçer hafta sonumuz:)

 

 

Dün yağmurumun sene sonu toplantısına gittim, zaten yukarı da gelişim karnesinden bir bölümü koydum, ben bunları önce ki akşam okurken oturup ağladım, sonra dün toplantı da da oturdum ağladım, ne desem boş, benim kızıma o kadar katkı da bulundu ki okulu, sevgileriyle, samimiyetleriyle hiç bir zaman gözüm arkada kalmadı, herkese ayrı ayrı teşekkür ettim, canım kızım benim umarım hayatın boyunca bütün eğitim hayatında her şey bugünkü gibi sonlanır bebeğim, hiç bir zaman incinmeni istemem ama bu da bu hayatın kaçınılmaz bir parçası, şimdi daha zorlu bir yolculuk başlıyor bizim için, belki her geçen gün bugünleri arıyor olacağız, büyüyorsun ben buna da üzülüyorum ama bir yandan da büyüdüğünü gördüğüme seviniyorum...
neyse şimdi içim tarifsiz bir hüzne boğuldu yine...ah bu ben...üzülmek ve sevinmek aynı anda yaşanacak bir duygu değil ya belki ben bunun ikileminde kaldım...